Аттракционның сипаттамасы
Ил-Сен-Луисті Сенаның оң жағалауымен байланыстыратын Понт-Мари-Париждегі Понт Нейфтен кейінгі ең көне көпір. Сонымен қатар, Мари - бұл әйелдің аты емес, құрылысшының тегі.
XVII ғасырдың басында инженер және кәсіпкер Кристоф Мари Иле де ла Сите маңындағы екі бос аралдарды урбанизациялауды бастаған кезде, әрине, жаңа кварталды қаламен байланыстыру қажет болды. Көпірдің алғашқы тасын 1614 жылы Людовик XIII қалаған.
Көпір 21 жыл бойы салынған. Ашылғаннан кейін оған әдеттегідей үй салу туралы көптеген ұсыныстар түсті. Ақылды Мари қарсы болды, бірақ соған қарамастан, ағаш ұстасы Клод Дублет көпірде елуге жуық үй тұрғызды. 1658 жылы 1 наурызда болған су тасқыны олардың жиырмасын алып кетті, алпыс адам қайтыс болды. Су тасқыны сонымен қатар аралдың бүйірінен көпірдің екі доғасын қиратты. Бұған көпірдің техникалық жағдайына жауапты адамдар мен үйлердің иелері арасындағы келіспеушіліктер кінәлі деп есептеледі - олардың арқасында құрылым жай жөнделмеген. 1660 жылы арка қалпына келтірілді, бірақ үйлер емес, жартылай «жалаңаш» көпір біртүрлі болып көрінді. Сонымен қатар, ағаш аркалар орнатылды, ал өтпелі жол ақылы болды - осылайша тас өткелінің құрылысына қаражат жиналды. Он жыл бойы олар ақша жинап, тас көпір салуға қол жеткізді.
1740 жылы Понт -Мариде қалған үйлер жаңа апаттардан қорқып, 1769 жылы Париж көпірлеріндегі барлық үйлерді бұзу туралы шешім қабылданды (бұл 1788 жылға дейін толық жасалды).
Үш жүз жылдан астам уақыт бойы Мари өзгерген жоқ. Көптеген ескі тас көпірлер сияқты, оның «өркеші» аздап төмендеді, бірақ бұл сыртқы келбетке әсер етпеді. Ал көрініс ерекше: барлық бес арканың ені мен биіктігі әр түрлі; кейбір мүсіндер сұрайтын тіректердегі тауашалар әрқашан бос болатын.
Экскурсиялық қайықтардағы гидтер Мариді ғашықтар көпірі деп санайды, дәстүр бойынша оның астында тұрған адамды сүйіп, тілек айту керек. Бұл талаптардың тарихи негізі болмаса да, мұндай дәстүр гидтердің күш -жігерімен бірте -бірте қалыптасып келеді.
